Achtbaan

Eigenlijk zou ik nu op de fiets zitten, op de fiets naar Rome. In plaats daarvan ben ik thuis, op de bank. Zo ben ik van de fiets in een achtbaan terechtgekomen. Een achtbaan aan emoties, meningen en gedachten. Eén van die meningen was een aan mij gerichte e-mail waarin onder andere staat dat er iets miste in mijn reisblogs. Wat? De essentie: mij. Ik had mezelf buiten beschouwing gelaten, het ging overal over, behalve over de hoofdpersoon zelf. Is een beetje als een toneelstuk waarin de hoofdrolspeler ontbreekt, teleurstellend. Wat mij echt raakte in dit bericht was de volgende zin: “Mijn teleurstelling ligt erin dat ik je niet heb mogen zien zoals je bent.”

BOEM, die kwam binnen. Terwijl ik het lees springen de tranen in mijn ogen. Heb het sindsdien meermaals herlezen. En elke keer raakt het mij weer. Dat is dus wat mijn manier van communiceren met de mensen om mij heen doet. Dat dat niet zo bedoelt is en niet expres gaat is waar én tegelijkertijd niet zo relevant. (Communiceren doe je nooit alleen en dus heb je per definitie rekening te houden met de ander.) Ik heb mezelf niet laten zien zoals ik ben, dat is nu waar het om gaat. En dat is waar ik nu mee worstel. Niet zozeer het stoppen van deze reis als wel het mezelf niet laten zien zoals ik ben. Dat heeft namelijk niet alleen geleidt tot deze reactie. Het heeft ook tot gevolg dat er nu twee dierbare vriendschappen in de ijskast staan. Dit soort gedrag hoort niet in een echte vriendschap thuis, is daarbij de ondertiteling. Bovendien was het niet de eerste keer dat dit gebeurde.

Deze houding, dit gedrag, zegt iets over hoe ik in het leven sta. Of misschien zegt het vooral iets over het vertrouwen waarmee ik in deze wereld sta. En dan vooral het gebrek aan vertrouwen in mezelf. Ik heb er doelbewust voor gekozen om in mijn voorbereiding niets te delen over mijn twijfel over mijn fietsreis naar Rome. Ik wilde het niet hebben over de twijfel, de angst, het gevoel dat het misschien wel niet zou lukken. Ik had een plaatje in mijn hoofd en dat plaatje was een beeld van Annelies die het Sint-Pietersplein in Rome op fietst. Voor iets anders was geen plaats. Ja, ik heb het groot opgetuigd en met veel bombarie omkleed, juist om ervoor te zorgen dat ik überhaupt op de fiets zou springen en werkelijk zou gaan. Het was een lang gekoesterde wens, of zo je wilt, een lang gekoesterde droom. Ik moest en zou dit gaan doen. Bang dat het delen van mijn twijfel en angst er alleen maar voor zou zorgen dat ik ‘mijn keutel weer in zou trekken’, heb ik ervoor gekozen om het voor mezelf te houden. Ik wilde mezelf niet teleurstellen en de mensen om mij heen ook niet. Ik wilde fietsen…

En toch ook weer niet. Want feit is dat ik mij elke dag van mijn fietsreis met moeite op de fiets sleepte en het merendeel van de dag met een steen in mijn maag rondfietste. Een soort van paniek die lastig in woorden te vatten is. Een paniek die ik wel ken en die ik er het liefst uit gefietst had. Dat was ook mijn vurige hoop. Het gebeurde alleen niet. Met een ijzeren wil en een bepaalde destructieve houding had ik het wellicht best wel volgehouden, en tegelijkertijd had ik mezelf de vernieling in gefietst. Dus ben ik gestopt. Wat een overwinning op mezelf had moeten worden is anders gelopen. Tja, niet alle dromen komen uit.

Wat er werkelijk in mij omging (zowel voorafgaand als tijdens mijn reis)? Angst, twijfel, paniek en heel vaak het zinnetje: ik kan het niet. Gaat vast niet lukken, dat fietsen naar Rome. Wat mij op de been heeft gehouden is het hardlopen en fietsen dat ik in die voorbereidende maanden heb gedaan. Beweging voelde goed. Dat was één van de weinige manieren om de oorlog in mijn hoofd een beetje tot bedaren te brengen. Want ja, het was oorlog in mijn hoofd. Het merendeel van de dagen stond en sta ik ’s ochtends liever niet op. Want waar doe ik het eigenlijk voor, wat is de zin? Ook in de maanden voorafgaand aan mijn fietsreis worstelde ik hiermee. Alleen ik wilde het er niet (meer) over hebben. Ik wil(de) ook wel eens gewoon ‘normaal’ zijn en niet steeds hoeven zeggen dat het niet goed ging. Ik wilde niet dat de twijfel grip op mij zou krijgen en mijn manier is dan: wegstoppen. En ja, daar ben ik een meester in geworden. Omdat mijn wereld doorgaans nogal zwart-wit is, was er ook geen ruimte voor nuances.

Dat dit niet het meest effectieve pad is dat je kunt bewandelen, zal ik als eerste toegeven. Maar het is wel mijn pad. Mijn manier van leren, van vallen en weer opstaan. Het is niet handig om een deel van mezelf buiten beschouwing te laten, dierbaren buiten te sluiten en dan ook nog zo naïef te zijn om te denken dat dit zou werken… Ja dat heb ik nu dubbel en dwars ervaren. Gaat mij dit nog een keer gebeuren, vast wel. Heb inmiddels vaak genoeg mijn hoofd aan dezelfde steen gestoten om te denken dat dat niet nog een keer gaat gebeuren… Dat wat ik al jaren zo doe, verander ik niet zo maar. Wil ik het anders? Ja, zeker. Poppenkast spelen is boven een bepaalde leeftijd toch minder aantrekkelijk… dus zou ik willen zeggen: (dit) poppetje gezien, kastje dicht! En wie er dan de volgende keer tevoorschijn komt? Geen idee, dat is precies wat ik nu aan het uitzoeken ben.