Wat zou jij doen?

Wat zou jij doen als je nog maar één dag te leven hebt? Zou je alles doen wat je nog op je bucket list hebt staan maar hiervoor steeds uitstelde? Omdat het later wel een keertje komt, omdat je eigenlijk geen tijd hebt, geen durf, geen geld, omdat het om wat voor reden dan ook, niet kan of niet uitkomt? Of zou je precies hetzelfde doen als je elke dag doet? Gewoon omdat je wel tevreden bent en het wel prima vindt. In het laatste geval, gefeliciteerd! Je leeft het leven dat je wenst en bent volledig tevreden. Fijn, je kunt hier stoppen met lezen. Mocht je niet tot die laatste groep behoren, ga er dan maar eens voor zitten en lees vooral verder.

Wat nou als er geen beperkingen, belemmeringen of anderszins dingen zouden zijn die je tegenhouden, je bent volledig vrij: wat zou je dan nu doen? Die vraag stelde mijn psychotherapeut mij. Ik keek haar aan en kon geen antwoord geven. Er kwam alleen een schamel “ik weet het niet” over mijn lippen. Stiekem weet ik het natuurlijk wel, alleen durfde ik het niet te zeggen. Stel je voor dat ik had gezegd: “Nou, ik zou gaan bungee jumpen” en dat zij dan zou zeggen: “Mooi, dat gaan we dan nu doen!” Ja, amme-nooit-niet… dat is veel te eng! Nou had ik ook geen bungee jumpen gezegd, als ik eerlijk ben. Dan had ik toch iets haalbaarders genoemd, zoals: een beetje met mijn handen door de modder dweilen ofzo (prima therapeutisch verantwoord voor iemand met smetvrees). Zelfs dat was te eng om te noemen, dus kwam ik op dat welbekende “ik weet het niet”. Normaal gesproken een antwoord dat ik bloedirritant vind als iemand anders dat tegen mij zegt. En de laatste tijd dus een antwoord dat ik zelf regelmatig in de mond neem.

Daar gaan we mooi mee stoppen. Dus in de herkansing. Wat ik zou doen als ik nog maar één dag te leven had? Het eerste dat ik ga zeggen zal jullie, gezien mijn laatste blog, niet verbazen. Ik zou morgen op de fiets naar Rome zitten, vogelvrij en fietsen maar. Bij terugkomst geef ik een geweldige ‘welkom-thuis-fuif’ zodat ik iedereen die ik liefheb weer mag zien en de dag daarna zet ik mijn eigen coachingspraktijk op en combineer dat met het schrijven van mijn eerste boek. Ik zou niets meer uitstellen wat ik vandaag ook kan doen. Dat betekent concreet dat ik weer contact zou zoeken met mijn moeder en zus, die ik al jaren niet meer heb gezien en gesproken. Ik doe de dingen waar ik blij van word inclusief de daarbij behorende risico’s. Ik zou vallen en weer opstaan zonder dat mezelf kwalijk te nemen: een keer handgrondig vloeken en weer doorgaan. Maar nog veel belangrijker: ik zou lief zijn voor mezelf, van mezelf houden en mijn eigen grootste vriendin zijn.

Goh, waarom doe je dat dan niet?, hoor ik jullie denken. Goeie vraag. Eerlijk antwoord: ik durf het niet zo goed. Ergens in de verte hoor ik een stemmetje roepen, maar er zit nog een deur tussen. Ik heb de deurklink al vast, maar het naar beneden duwen van diezelfde deurklink lukt nog niet. Alsof ik schrik heb van wat er zich achter die deur bevindt en ik pardoes de deur weer dicht zal trekken. Ik wil het wel, maar ik durf het niet, omdat ik in de loop der jaren allerlei gedachten ben gaan geloven en daarnaar ben gaan leven. Zelfs als ze niet waar bleken te zijn. Raar maar waar, soms doe je dingen die je eigenlijk niet wilt, maar omdat het zo vertrouwd voelt en je niet beter weet, doe je ze toch. Totdat je iets of iemand tegenkomt die je een spiegel voorhoudt. Eerst zie je jezelf en daarna zie je ook wat er zou kunnen zijn. En dat maakt nieuwsgierig en dan komt er een keuze: ga je voor wat er al is of voor wat er nog kan?

Ik heb inmiddels de keuze gemaakt: ik open mijn deur en zet een stap over de drempel. Geen idee wat het mij allemaal gaat brengen en wat ik allemaal tegen ga komen. Maar ik weet dat wat er ook gebeurt, ik er altijd ben voor mezelf en er een liefdevolle kring mensen om mij heen is die mij door dik en dun steunt. Zal ik moeilijkheden tegenkomen, zal ik op mijn bek gaan? Zeker! Maar er is ook die andere kant: de vrijheid, de vreugde en de liefde. En die vind ik allemaal niet als ik de deur gesloten laat. Nu dan natuurlijk aan jou de vraag: wat doe jij?